Norseman Extreme Triathlon 2013

10aug
0Comments

Waarom de Norseman? Bekijk het filmpje (hieronder) en je bent verkocht. Ook na een paar keer kijken krijg ik nog steeds kippenvel. Lijkt me prachtig om mee te mogen maken. De sfeer bij de briefing is al bijzonder. Geen Ironman of Challenge bombast maar twee Noorse meisjes die folk liedjes liedje zingen op het podium. Twee dingen waar ik vooraf erg tegen op zie. De afsprong van de ferry in het donkere koude water. En de koude, boven en in het water maar verder vooral heel veel zin om mee te doen.

Met Yneke en zoons , Dirk, Simon en Ben zijn we al een weekje in Noorwegen. Nog een beetje trainen en lekker uitrusten. Meer dan voldoende mogelijkheden om nog lekker in open water te zwemmen. Mijn angst om allen te zwemmen in open water kan ik echter niet overwinnen. Gelukkig doet Dirk Wijnalda ook mee, samen met hem lukt het om donderdag nog 2 km te zwemmen. Het water is koud maar het is te doen.

De wekker staat al om 2.45 uur, ontbijt om 3.00 uur, 3.15 uur samen met Dirk van de camping naar het Parc Fermee om in te checken, ging vlot en ruim op tijd aan boord. Vreemd gevoel dat we vandaag vertrekken uit Eidfjord en daar niet meer terug komen. Ben eigenlijk niet zo heel erg gespannen of zenuwachtig. De sfeer op de ferry is mooi, 232 mensen in het donker met een wetsuit aan en met nog wat volk daar omheen. Op de boot in de Hollandse hoek met Dirk Wijnalda, Merijn Schuurman en Jacob Veenstra nog wat gebabbeld.

Dan is het zover de mond van de ferry opent zich, hier heb ik al maanden naar uit gekeken. De sprong valt erg mee . Op de video’s lijkt het heel wat maar de hoge duikplank in Bosbad Leersum is net zoiets. Het water is koud, maar het is te doen wel een behoorlijke golfslag door de harde wind. Het voelt goed, mij gedachten dwalen af naar de aardrijkskunde lessen van vroeger. Nooit kunnen vermoeden dat ik nog is om 5 uur in een Fjord zou springen om 4 km te zwemmen. Het is prachtig de bergen die langzaam licht worden. Op een gegevn moment krijg ik het vuur bij Eidfjord in zicht, mooi, maar wat komt dat langzaam dichterbij. Na nog een klein ommetje in de haven kom ik bij de pier, heerlijk na 1.10 mag ik fietsen. Yneke helpt mij in T1 uit mijn wetsuit.

Vanuit Eidfjord ga je gelijk klimmen, het begin van de 2200 hoogte meters van de dag. De klim valt eigenlijk zwaarder dan bij de verkenning. Het lijkt langzaam te gaan maar de vermogensmeter geeft 250-280 Watt aan dus het gaat gewoon goed. Na uur vlakt de klim af maar de wind is keihard tegen. Boven bij Immingfjel staan Yneke en zoons Dirk, Simon en Ben. Wordt je altijd weer blij van en zij geven me perfect nieuwe bidons. Op naar Geilo, wat een wind, dicht wiel is geen goede keuze. De P5 rijdt als een zonnetje maar ik durf in de afdalingen toch niet echt te liggen. Na Geillo op de 4e klim va de dag begint het echt heel hard te regenen. Dalen is een elende en ik krijg het echt enorm koud. Heb vooral heel veel medelijden met mezelf en vergeet te me goed te verzorgen. Na 1,5 uur in de op de laatste top droge handschoenen, armstukken en regenjack aan gedaan. Daarna niet meer koud gehad. Afdaling naar finish is lastig door hobbelweg maar benen voelen nog best goed. Hoewel ik 7 uur heb gefietst niet het gevoel dat ik heel slecht heb gereden, ook niet super, maar gewoon prima. Wel wat teveel zelfmedelijden in de regen.

Lig 25e als ik begin met het lopen, mooi op naar de top 20 en een zwart shirt. Het eerste stuk lopen gaat heerlijk, pas na een km of 12 wordt het langzaam minder, Houdt mezelf voor dat ik tot 25 km niet mag wandelen maar dan wel. Dat is niet zo slim, begin me ook steeds slechter te voelen. Leeg, slap en heel erg moe, omwaarschijnlijke slaap aanval. Op 25 Km kom ik door op 2.10, op zich keurig. Maar als ik dan de hoek omdraai schrik ik me kapot. Zombie Hill is echt heel stijl en duurt nog 12 km… Simon fiets met me mee omhoog en geeft me te drinken als ik wil. Hij vraagt mein wat voor een circel ik zit, werkelijk geen idee waar hij het over heeft. Na en tijde dringt me tot me door dat ik hem de circels van concentratie heb uitgelegd, komt op onverwachte momenten weer terug.

Ik begin te wandelen omhoog en voel me eigenlijk steeds slechter. Ernorme moeheid en wil heel graag gaan slapen, echt enorme slaap. Na Km of 3 klimmen zet Yn me op stoel en geeft een broodje ham en een kopje boullion en twee caffeine capsules. Daar knap ik van op en begin weer te wandelen. Vanaf dat moment drink ik weer dorstlesser, voel me wat beter maar hardlopen zit er niet meer in. Wandeltempo gaat van sloom wel weer naar stevig. Heb de strijd mentaal dan al verloren van start lopen als 25e zak ik terug. Kan me dan ook niet meer zoveel schelen. Loop de wedstrijd alleen maar uit om te finishen. Het laatste stuk klauteren/klimmen naar de Gaustatoppen Tempo op de klim slaat ook nergens meer op. Het gaat alleen nog maar om boven te komen en te finishen ben niet meer met tijd plaats of wedstrijd bezig. Wel heel bijzonder om samen met zoon Dirk het laatste stuk omhoog te lopen. Hij is 16 jaar geleden geboren toen ik na het zwemmen in Almere onmiddellijk naar huis moest. Binnen een uur was ik thuis net op tijd om Dirk geboren te zien worden en nu lopen we samen naar de Gaustatoppen. Dirk lult me de oren van mijn kop maar ik hoef niet te antwoorden en geniet ervan. Weet ook dat eenmaal boven we weer naar beneden moeten wandelen omdat de lift kapot is. Ben niet blij als ik over de finish kom, slechts opgelucht dat ik er ben. De wafels en soep die ik samen met Dirk op de top eet zijn goddelijk. Om 20.30 gaan we langzaam naar beneden, heel moe maar wat is het mooi. In het donker komen we terug bij de Camper. Maar wat een uitzicht en wat een dag, wat een omgeving en wat een wedstrijd! Heel bijzonder om mee te mogen maken.

Peter


Leave a reply:

* required